-1-
“ลูกค้าบอกว่า div เยอะไป”
“นายทำยังไงก็ได้ อย่าให้หน้านี้มี div เกิน 5 ตัวได้ไหม”
“ฉันดู code แล้ว อย่างนายเขียนให้มี div แค่ 3 ตัวยังได้เลย นายก็รู้ ว่าจริงๆ แล้ว div เอาไว้ทำอะไรบ้าง ที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องไหญ่หรอกนะ แต่ฉันอยากให้แก้ มีปัญหาไหม”
“ครับ ได้ครับ”
“แล้วเรื่อง Doctype ลูกค้าว่ายังไงมั่งครับ เขายังยืนยันว่าจะเอา 1.1 อยู่หรือเปล่าครับ”
ครบ 1 สัปดาห์พอดีกับการย้ายถิ่นที่พักพิงของผม ความรู้สึกเหมือนได้กลับไปสัมผัสสภาพแวดล้อมแบบเก่าๆ อีกครั้ง ความเงียบสงบในยามค่ำคืนของหลายๆ คืนที่ผ่านมา ทำให้สมองสงบลงและคิดลำดับเรื่องราวหลายๆ อย่างได้ดีมากยิ่งขึ้น
สิ่งที่ผมเปลี่ยนไปโดยไม่เคยคิดว่าจะเปลี่ยนคือ การหันหน้ามาเข้าสู่ปากกาและกระดาษ ทั้งที่มี Notebook สามารถเปิดพิมพ์ได้เลยอยู่ใกล้ๆ มือ แต่ผมเลือกที่จะเขียน เฉย เฉย
อาจเป็นไปได้เพราะตลอดระยะเวลา 4 ปีที่ผ่านมา ผมยุ่งอยู่แต่กับคอมพิวเตอร์ซะเป็นส่วนใหญ่ เอะอะอะไรก็พิมพ์ จนบางครั้ง เวลาต้องใช้ปากกาเขียนอะไรบางอย่างต้องมีอันเป็นงงกับลายมือตัวเอง
ห่างหาย เงียบไป นาน ผมไม่ได้เข้ามาป้วนเปี้ยนในเว็บ ไทยซีเอสเอส ตลอดเวลาเหมือนแต่ก่อน บางวัน ผมไม่ได้เปิดเข้ามาหน้าเว็บเลย ทั้งๆ ที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ตลอดเวลา
เมื่อมีการมา การจากไปจึงไม่ใช่เรื่องแปลก ลักษณะแห่งการงานที่เปลี่ยนไป ชีวิตส่วนตัวที่เปลี่ยนแปลง ทำให้ผมต้องคิดหนักในหลายๆ เรื่อง ซึ่งดำเนินมาถึงความยากแห่งการตัดสินใจ
ผมไม่ได้มีงานประจำทำ ชีวิตวันๆ นั่งจมอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ ในห้อง เล็ก แคบ และเสียงดังซะเป็นส่วนใหญ่ แถมยังใช้ชีวิตในแต่ละห้วงวันไม่ค่อยเป็นระบบ ระเบียบ การนอนไม่เป็นเวลา กินไม่เป็นเวลา บางครั้ง ทำให้ร่างกายขาดประสิทธิภาพในการทำงาน
ผมพยายามปรับใหม่ให้เข้าที่เข้าทางได้มากที่สุด แต่มันก็ยังเป็นแค่เพียงการปรับ หรือ กำลังปรับ ไม่มีวี่แววว่าจะเสร็จเมื่อไหร่
เมื่อถึงวันนึง ตัวเราเองได้หันมามองแล้วถามใจของเราเองว่า จะเป็นอย่างนี้อีกนานไหม ทั้งๆ ที่รู้ว่า การอยู่กับอะไรบางสิ่งบางอย่างนานๆ แล้วไม่มีอะไรดีขึ้น มัน นรกขนาดไหน
ไปไหน ไปไม่ ไม่ไป ไกลๆ ฉิบหาย ไปไหน ไกลไกล ไปไหม ไม่มีเวลา ไปเถอะ ไปไหน ไปได้ ไปซะ ตามสะบาย ไปไหน ไหไป ไปนา หาเหา มีเงา เสาโต จะดูงู ดูอะไร ไปไสมา จะไปไหม ไปไม่ไป นั่งจ่อมจม
เออจะไปไหม เออ ลุกสิ สุกสิวะ เก้าโมง ไปไหม ไปไปไปไป ไม่ไม่ไม่
ไม่ใช่แค่เพียงเด็กๆ เท่านั้นที่เปิดดู แต่ยังรวมไปถึงผู้ใหญ่ผู้ปกครอง ของเด็กเหล่านั้นด้วย ที่นั่งดูไป ทำงานไป
แต่ส่วนใหญ่ยังเป็นเด็ก เด็ก ที่นั่งหน้าสลอนดูกันอย่างตั้งอกตั้งใจ ซึ่งตัวละครอาจจะผิดแปลกไปจากเมื่อก่อนบ้าง ที่อาจจะหน้าตากระเดียดไปทาง พระเอกเกาหลี ตามกระแส
ยังจำภาพสุวนันท์ คงยิ่ง เลือดเต็มปากใน “ยอพระกลิ่น” ได้ไหมครับ
พระเอกหน้าตาไทย ไทย เมื่อสมัยเกือบยี่สิบปีก่อนหน้า ที่มีโกมินทร์ และ ดิน น้ำ ลม ไฟ
วันก่อนผมมีโอกาสได้เฉียดกลายทีวี ก็เลยยืนดูกับ หลาน หลาน ว่าพัฒนาการด้านละครไทยไปถึงไหน
โอ้โห… ปล่อยพลังกันเข้าไป เลือดตกยางออก ระเบิดตูมตาม ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนมันไม่ได้ปล่อยพลังกันอย่างนี้ มันก็ปล่อย แต่ไม่เละเทะ ขนาดนี้ ซีจีตระการตาแบบว่าใส่กันไม่ยั้ง
ไม่สงสารเด็กบ้างหรือครับ