ไป เพื่อให้ได้มา

ป่านนี้ ขบวนรถไฟสายนั้น คงวิ่งเหยาะๆ เรียบชายทะเล มุ่งหน้าลงสู่ดินแดนใต้สุดของสยามเขตอยู่ ไม่มีข้ออ้างหรือคำทัดทานใดๆ ที่จะสามารถเหนี่ยวรั้งเจ้าของชีวิต ที่กำลังเดินทางกลับสู่ภูมิลำเนา ที่เธอได้จากมา เมื่อครั้งเรียนจบมหาวิทยาลัย

ไม่ใช่เพียงเพราะเธอได้ตัดสินใจที่จะไปเฉยๆ แต่เป็นการไป เพื่อเจอสิ่งที่ตัวเองได้ตั้งใจว่ามันจะเจอ ถึงแม้ไม่รู้ว่ามันจะได้ผมตอบแทนกลับมายังไง หรือตามที่ตัวเองหวังหรือเปล่า

แต่เพียงเพราะมันถึงเวลา แค่นั้นเอง

“เฮ้ย ปลา แดกพิซซ่าหวะ กูเลี้ยง” ผมยิงคำถามเข้าจู่โจมปลายสาย ก่อนที่ชายคนนั้นจะตั้งตัวทัน
“กูไม่มีตังค์” เพื่อนสนิท ที่ผมยังไม่เคยเห็นหน้าเลยตั้งแต่เกิดมา ตอบกลับมา
“กูบอกว่ากุเลี้ยง แถวๆ เมเจอร์ รัชโยธินนะ” ผมสำทับต่อ
“เออ ออกมาแล้วโทรหากูแล้วกัน เดี๋ยวกุเดินออกไป” ปลายสายตอบตกลงกลับมา

ถึงตอนนี้ นับช่วงเวลา ที่ผมกับ ไอ้ปลา หรือ radiz นามเรียกขาน เพิ่งเข้ามาเดินร่วมวงการ แป้นคีย์บอร์ดบทความ CSS ด้วยกันเป็นวันแรก หลังจากที่ชักชวนมันหลายหน แต่เพิ่งเห็นหน้ามันแค่เพียงเดือนเดียว

เช่นเดียวกับ เพื่อนผู้กำลังกลับบ้าน แม้นไม่ได้รู้จักกันมาเนิ่นนาน เพียงแค่ห้วงเวลานึง ก็สามารถ ออกปากด่ากันได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

สอง สามครั้ง ที่พวกเราหาเวลาไปดวดเบียร์ร้านลาบด้วยกัน
นั่นกลายเป็นช่วงเวลาที่ทำให้รู้ว่า ทั้งสามคน บ้าและเพี้ยน พอๆ กัน
จึงไม่ใช่เรื่องยากที่เราจะสามารถเข้ากันได้ง่าย และใช้เวลาเพียงช่วงสั้นๆ

ใจหาย

ที่คนหนึ่ง จากไป

แต่ได้ใจ

ที่อีกคนนึง เข้ามาร่วมเขียนบทความ css

พรุ่งนี้ เช้าวันเสาร์ที่ 17 มีนาคม ผมกับปลา มีงานต้องไปทำกันที่โคราช
ไม่มีอะไรมาก แค่อยากไป

การไปเป็นวิทยากรอบรมเรื่อง Web Standards ให้กับนักศึกษากลุ่มเล็กๆ กลุ่มนึงที่ ม.สุรนารี
ครั้งนี้ เป็นครั้งแรกที่ผมได้ออกไปในนามเว็บแสตนดาร์ด และ ไทยเว็บสแตนดาร์ดโปรเจ็ค โครงการที่ผมกะผองเพื่อนค่อยๆ ปั้นกันขึ้นมา

บางที เราต่างคนต่างต้องไป
แต่ การไป ของเราทั้งหลายนั้น เป็นการไปเพื่อให้ได้มา
จักเป็นสิ่งคอยย้ำเตือนว่า เราไม่ได้จากกันไกล

มีความสุขตามอัตภาพบ้าง ก็ดี อย่างน้อยชีวิตนี้ เรายังได้รักและไม่ได้ทุกข์ไปซะหมด