อายุ ไม่ใช่แค่ตัวเลข

มันไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิม คือสิ่งที่ผมกำลังทำใจยอมรับ ไม่ได้บ่นถึงเรื่อง โน่น นี่นั่น มันคือเรื่อง สุขภาพและร่างกาย

ร่างกายที่เมื่อก่อนมันถูกใช้ไปอย่างหนักหน่วง อดหลับอดนอน หามรุ่งหามค่ำ ทำโน่น นี่ นั่น คิดเสมอว่าทนได้

ใช่ มันทนได้จริงๆ ในช่วงนั้น

มีหลายคน คอยตักเตือนด้วยความห่วงใย ว่าพักบ้าง อะไรบ้าง ผมก็รับฟัง แต่ไม่ได้คิดว่ามันจะมาเร็วอะไรขนาดนี้

ผมไม่สามารถที่จะอดหลับอดนอน ทำงานหามรุ่งหามค่ำหน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเมื่อก่อนได้อีกแล้ว ซึ่งในตอนนี้กลายเป็น ง่วงก็นอน เมื่อยก็ต้องยอมพัก

หลังจากที่พยายามดันทุรัง สองครั้งสองครา ทำให้ร่างกาย สมองไม่ฟื้น งานไม่มีประสิทธิภาพ เพราะฉะนั้นแล้ว คงไม่จำเป็นที่จะต้อง ดื้อด้าน เหมือนเมื่อก่อน

ใจ ยังสู้เต็มร้อย แต่ร่างกายมันไม่ไหว ไม่ต่างอะไรกับในวันที่ไปเตะบอล แล้ววิ่งตามเด็กไม่ทัน หรือเพื่อนส่งบอลให้แล้ววิ่งตามไม่ทัน ทั้งๆ ที่ใจมันทันบอลไปแล้ว

ยังไม่ยอมแพ้เสียทีเดียว ยังอยากที่จะคึกคัก คึกคัก ก็ปักกิ่ง ให้ได้ ยังไหว

ยังอยากจะมีความสุขกับการใช้ชีวิตเรื่อยๆ กับอายุ ที่ไม่ใช่แค่ตัวเลข