สงกรานต์และครอบครัว

ผมพยายามนึกว่า ผมมีความสนุกสนานกับเทศกาล สงกรานต์ ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรือ ได้เปียก กับสงกรานต์ ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ มันลางเลือน ระหว่าง 5 หรือ 6 ปีย้อนหลัง แค่เพียงรู้สึกเฉยๆ กับงานเทศกาล แบบนี้ ไม่ใช่ไม่ให้ความสำคัญ แต่ความรู้สึกมันเฉยๆ มากกว่า เฉกเช่นเดียวกับงาน ปีใหม่

ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้กลับบ้านเลย ผมกลับไป เยี่ยมแม่ แลพี่ๆ แต่ปีนี้ ผมก็พลาดการ รดน้ำ กระดูกพ่อ อีกครั้ง

แค่เพียงผมกลับไปก่อนสงกรานต์ แค่นั้นเอง ครอบครัวของผมจึงได้เฮฮา แม่ พี่น้องและหลานๆ ก่อนสงกรานต์ และก่อนใครในหมู่บ้าน

มันเป็นวันธรรมดา ของคนอื่น แต่มันไม่ใช่วันธรรมดาของครอบครัว “อันทะวงษา” ที่จะสามารถรวมพลกันได้ทั้งครอบครัวขนาดนี้ แม่ 1 และลูกๆ อีก 8 คน ซึ่งแต่ละคน ก็มีหน้าที่การงานกันหมดแล้ว พร้อมเหล่าหลานๆ สุดแสนจะดื้อซน ที่พวกมันจะตื่นเช้าอะไรกันนักหนา

ปีนี้ ถือเป็นปีที่ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้กลับบ้าน (แม่) อีกปีหนึง หลังจากที่ผมโบยบินออกจากบ้านมาตั้งแต่อายุ 16

10 ปี ที่พี่ๆ ทั้ง 7 รอว่าเมื่อไหร่ ไอ้น้องชายคนเล็กมันจะตั้งใจกลับบ้าน การต้อนรับแบบอบอุ่น การให้อภัย รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงเพลง เสียงร้องให้ จึงระคนปนความสุขเกิดขึ้นในค่ำคืนวันนั้น

กับครัวครัวคนอีสาน ธรรมดา ๆ

การเรียนรู้ในใจ จึงมีโอกาสได้โผล่พ้นบ้าง บางครั้ง

ในปีหน้า ผมคิดว่า ผมจะพยายามกลับไปให้พร้อมหน้าพร้อมตา อีกครั้งและคงไม่พลาดที่จะไปวัด เพื่อทำบุญอะไรสักอย่าง

และคงไม่พลาดที่จะได้ พบเจอเหล่าญาติๆ ที่ห่างหาย

กับความรู้สึก เฉยๆ แต่มีความสำคัญ กับวันสงกรานต์

แต่มันก็อดที่จะนึกถึงสิ่งที่ตามมาในเทศกาลแบบนี้ไม่ได้

อย่ากระนั้นเลย สิ่งที่หลีกเลี่ยงได้ แต่ลำบากที่จะไม่ให้เกิด

คราบน้ำเมา แลน้ำตาที่ไหลริน บางทีมันมีค่ามากมาย มากกว่าน้ำที่สาดใส่กันในวันสงกรานต์ ด้วยซ้ำ

จึงมองเห็นความสนุกสนาน มากกว่าความเจ็บปวด ในความสุข จึงมีความเศร้าระคน พร้อมสถิติความสูญเสียที่ไม่เคยลดลงเลย