พัดผ่าน

ไม่ถึง 24 ชั่วโมง ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ผมได้นั่งก้นร้อนๆ ในกรุงเทพ มันเป็นความไม่เต็มยี่สิบสี่ชั่วโมงที่มีกลิ่นคุ้นเคยเจือจานอยู่ แต่ไม่ดูดใจ ผมเพียงแวะมาเพื่อผ่านไป ไปยังจุดหมายเพียงเมื่อถึงจึงได้จากมาเฉกเช่นกัน จึงเป็นการเดินทางพัดผ่าน พัดผ่านและผันผ่าน เพียงแค่ทิ้งร่องรอยไว้เบื้องหลัง

ไปไม่ถึง ไปไม่ถึงในความตั้งใจ ผมจำได้ว่าแม่ผมรออยู่ที่บ้าน แต่ผมไปไม่ถึง จึงได้แค่กล่าวเลื่อนลอยในอากาศ ฝากเสาสัญญาณนำถ้อยคำอ่อยอ้อน เยิ่นเย้อ ว่า จะกลับมาใหม่เมื่อเวลาอำนวย

อย่างนั้น อย่างนี้หนอ ชีวิต ชีวิตที่ต่างเห็นฝั่งรำไร ก้าวไปให้มันถึง หลายคนหลายทาง หลายอย่างต่างกัน ในสังคม สังคัง อื้ออึง ยึดยื้อแย่งทึง รุมทึ้งระคนคัน

เพียงเพื่อให้ได้หายใจ เพียงเพื่อให้ได้มีที่ยืนอยู่ บนเปลือกโลกในนามสมมุติ สถาปณาตน ว่าคนคือสิ่งประเสิรฐ แต่ไฉนเล่าจะเลอเลิศเหนือสิ่งมีชีวิตอื่นใดในโลกนี้ แค่เพียงเพราะวิวัฒนาการล้ำหน้ากระนั้นหรือ

ยึดถือ ยึดมั่นปานใด ใจเหมือนจะขาดดิ้น แต่ตายไปก็สุดแท้รู้กันอยู่ว่าเอาไปไม่ได้ ทิ้งไว้บ้าง ความดีระหว่างทางข้าง ข้าง กาย อย่าให้มันหายไป อย่าให้หายไปกับเถ้าธุลี

จังหวะ แลโอกาส บางทีก็ต้องรอ คว้าได้ก็ดี แต่อย่าฉวย มันดูไม่งาม

ผมไม่ได้มา ผมไปไม่ถึง เพียงแค่พัดผ่าน พัดผ่านในห้วงคำนึง ว่าวันหนึ่งผมจะกลับมา

อาจจะมีความสุขตามอัตภาพบ้าง จะเป็นไรไป อย่างน้อยชีวิตนี้ เราก็ไม่ได้ทุกข์ไปซะหมด