ค่อยๆ ไป ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ เข็ญ ค่อยๆ ตาย

ครึ่งหนึ่งของชีวิต เราประมาณกันไว้ด้วยอายุประมาณเท่าไหร่ 20 ปี สามสิบปี สี่สิบปี ห้าสิบปี อันหลังนี้ออกจะยืนยาว นั่งยาวไปหน่อย คำตอบนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน การประมาณกับความแม่นยำมันไม่ค่อยเข้ากันอยู่แล้ว ไหนจะเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้อีก

อันนี้น่าจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เกิดคำว่า “ทำวันนี้ให้ดีที่สุด” แต่ ที่สุดของเรา กับ “ที่สุดของแจ้” ก็คงไม่เหมือนกันอีก แล้วมันจะสุดตรงไหน

นั่นสิ มันจะสุดที่ตรงไหน

เอาเป็นว่าใช้ชีวิตเรื่อยๆ แบบไม่เบียดเบียนใครก็แล้วกันน่าจะเข้าท่ากว่า อยากเข้าท่ากว่านี้ ก็ไปขับเรือจะได้เข้าท่าทุกวันกันไป..เอ่อ… หนองบัวลำภู

เมื่อก่อนย้อนไปไม่นาน ความคึกคะนองของกระทิงหนุ่ม ช่างมีมากเหลือเกิน ดีบ้าง อะไรบ้าง ก็ว่ากันไป แต่ที่ผมได้มาก็น่าจะเป็นไปในทางดี

มันไม่ได้ผิดไปจากที่ “ผู้ใหญ่” เขาว่า นี่ขนาดแค่ผู้ใหญ่นะ ถ้าระดับกำนันจะขะไหนหนาด

สติมา ปัญญาเกิด

ทุกวันนี้ก็เลยได้ใช้ชีวิตค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ใช้ชีวิตแบบพร้อมตาย ตายไปก็ไม่เสียดาย

อยากจะบอกคนข้างๆ ว่าผมตายไปก็ไม่ต้องเสียใจ ไม่ต้องสมน้ำหน้าให้มากมาย คนเราเกิดมา ก็ตายเหมือนกัน ตายเร็ว ตายช้า ตายไว เจอกันทุกคน อยู่นาน ก็ทุกข์นาน ความสุขความทุกข์ที่มี เราสร้างมาหลอกกันเองทั้งนั้น ถ้าอยู่เฉยๆ เสีย ก็คงไม่สุขไม่ทุกข์

หน้าที่มี ก็รับผิดชอบกันไป ไม่ต้องโทษตัวเองให้มาก เราไม่ได้ผิดคนเดียวเสียหน่อย อย่างน้อยถ้าเราไปต่อยใคร ไอ้คนที่โดนต่อยมันก็ผิด ผิดที่โผล่หน้ามาให้เราต่อย ถ้ามันไม่มาเราก็คงไม่ได้ต่อยใคร แต่ว่าผิดมากผิดน้อยก็ว่ากันอีกที

ไม่คิดมาก ไม่ทุกข์มาก คิดเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ เท่าที่ทำได้

เผื่อแผ่บ้าง ตามอัธยาศัย ทำให้ได้

ค่อยๆ ไป ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ เข็ญ ค่อยๆ ตาย ไม่ต้องรีบ