ไปเตะบอล

ด้วยความอยาก หลังจากที่โหยหาสนามมานาน ครั้งล่าสุดที่ผมได้ไปวิ่งเล่น ออกกำลังกายด้วยการเล่นฟุตบอล ก็ครั้งกระโน้นที่ยังอยู่หาดใหญ่ ราวๆ เดือนพฤศจิกายน แต่ตอนนี้มันกรุงเทพ สนามบอล จึงหายากเป็นเท่าทวีคูณ

ไม่มีคำปฏิเสธใดๆ หลังจากที่บ่ายวันหนึ่ง นายตั้ม เดินมาหาที่โต๊ะทำงานแล้วถามว่า เตะบอลเป็นไหมพี่ โอ้โห ถามอย่างนี้มันดูถูกกันชัดๆ แต่จะตอบว่าเตะเป็นมันก็กะไรอยู่ กลัวไปวิ่งจริงแล้วพลาด อายเป็นเหมือนกัน ก็เลยตอบไปว่า อยู่ที่คู่แข่งว่าเก่งแค่ไหน เอิ้ก แต่จริงๆ แล้วเตะไม่เป็นหรอก แต่พอได้ เพราะอยากวิ่งออกกำลังกายเต็มทน

คุยกันไปชั่วครู่ก็เป็นอันเข้าใจว่า นายตั้ม ไปท้าดวลฟุตซอลเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งไว้ ติดปลายนวมบ้างนิดหน่อย พอเป็นเครื่องนำกำลังใจ เราก็เลยต้องเดินรวมพลกันทั่วออฟฟิศ ได้นักเตะมาทั้งสิน 6 คน รวมตัวผมด้วย แล้วเราก็ออกเดินทางไปยังแถบสะพานพระนั่งเกล้ากันอย่างฮึกเหิม โอ้โห สนามอย่างนี้เลยหรือ indoor หญ้าเทียม ผมก็เดินไปเกาะรั้วดูเขาเล่นก่อน มีแต่มืออาชีพกันทั้งนั้น มองดูสภาพฝั่งตัวเอง ออกแนวขี้ยาเห็นๆ คุ้มกันไหมเนี่ยกับค่าสนาม สองชั่วโมงพันห้า ไหนๆ ก็มาแล้ว ก็ต้องเล่น

คงนึกภาพออกนะครับ กับการวิ่งเกือบสองชั่วโมง โดยที่ก่อนหน้านี้สองเดือนไม่ได้ออกกำลังกายเลย

จบครึ่งแรก เราโดนยิงไป 9 ลูก ยิงคืนมาได้ 2 ลูก โดยหนึ่งในสองลูกนั้นผมยิงไปด้วย อะแฮ่ม แต่ตามอยู่ 2-9 พระเจ้า อะไรกันเนี่ย ผมหันไปมองหน้านายตั้ม(s) ทั้งสองตั้ม ออกอาการเอ๋อๆ สงสัยโดนยิงแบบคาดไม่ถึง

หลังจากที่เราออกมาพัก สิบนาที ก็กลับไปสู้ศึกใหม่อีกรอบ คราวนี้สงสัยผีสิง ทีมเรายิงรัวเป็นว่าเล่น ผมยิงไปอีก 4 ลูก ผสมกับเพื่อนในทีมยิงไปอีก 4 รวมเป็น 10 แต่ครึ่งที่สองช่วงหลังผมวิ่งไม่ไหว จะเป็นลมจึงออกมาเป็นเด็กขยับสกอร์แทน หมดครึ่งที่สอง เราโดนไปอีก 3 ลูก ตามอยู่ 10 ต่อ 11 พักครึ่งที่สอง

เรานั่งแก้เกมกันอีกรอบ แต่คราวนี้ ความเหนื่อยแสดงออกทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด และเพื่อนเก่าผมเริ่มถามหา นายตะคริว มันมาแล้ว แต่ยังสู้ ครึ่งที่สามเริ่มขึ้น เราเล่นกันอย่างสุดมัน จากที่ตามมาสองครึ่ง ครึ่งที่สามเรามีโอกาสยิงนำเป็น 13 ต่อ 12 และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีก เพราะโดนฟุตบอลอัดเข้าลิ้นปี่อย่างจัง แถมด้วยตะคริวขึ้น จึงคลานออกมานอนนอกสนาม ได้ยินเสียงเพื่อนเฮ เป็นระยะ และเสียง หมดเวลา ก็ดังขึ้น สรุปผลรวม 15 ต่อ 16 เราแพ้ไปหนึ่งลูก เสียไฮเนเก้นไปตามระเบียบ

มีกันหกคน เล่นกันทีละห้าคน เหลือหนึ่งคนเอาไว้วิ่งเปลี่ยน แต่ทีมคู่ต่อสู้ มากันเป็นสิบ วิ่งเข้าวิ่งออก อย่างกะบอลการกุศล แล้วเราจะเอาพลังนักเตะที่ไหนไปสู้เขาวะเนี่ย ถึงแม้ว่าผมจะยิงช่วยทีมไปได้ประมาณ 6 ลูก แต่ก็ไม่สามารถเก็บคำว่า ชนะ ให้อยู่กับทีมได้ แน่นอน เราต้องมีนัดล้างตา พร้อมกับการเพิ่มเบียร์ เป็นสองเท่า

แต่ละคน โจรชัดๆ

หลังจากนั้น สภาพร่างกายจึงรู้ว่า ไม่ไหว รับรู้โลกแห่งความเจ็บปวดไปอีกสองวัน เพราะอยู่ๆ ดันไปวิ่งเตะบอลตั้งสองชั่วโมง นอนก็โอย เดินก็โอย แต่ไม่เข็ด อาทิตย์นี้เราจะไปแก้มือ เพราะมันคือ การออกกำลังกาย